Plaats jouw foto en statement tijdens de actie 3-daagse.
actie 3-daagse
Laten we ‘als één man’ achter de zorgprofessionals gaan staan.
hoe, wat? Lees verderDe zorg in Nederland moet beter. Wachten we of ondernemen we actie
Waarom? Lees verderBedankt! Voor het aanvragen van een actie pakket hebben wij een aantal gegevens van u nodig.
uw gegevens worden uitsluitend gebruikt om deze aanvraag te faciliteren en u te voorzien van informatie rondom deze actie. gegevens worden niet gebruikt voor commerciële doeleinden.
Dit moet er gebeuren om te voorkomen dat Nederland zonder verpleegkundigen en verzorgenden komt te zitten.
Grenzen stellen aan uit te voeren taken is een eerste stap om de werkdruk aan te pakken.
Er moeten duidelijke afspraken komen tussen zorgprofessionals en werkgevers over wat wel, maar ook wat niet gedaan wordt. Oneigenlijke taken en onnodige administratie moeten weg uit het takenpakket!
NU’91 daagt de werkgevers uit om bij de komende onderhandelingen met nu’91 een categorale cao af te sluiten. met als doel de professionele autonomie van zorgprofessionals met een verpleegkundig of verzorgend beroep te vergroten.
Het is de hoogste tijd het oude model van collectieve arbeids- overeenkomsten te verlaten. met een categorale cao met daarin afspraken specifiek voor zorgprofessionals met een verpleegkundig of verzorgend beroep, maken we een stap in de goede richting om de arbeidsverhoudingen te moderniseren en te professionaliseren.
Zorgopleidingen voor verpleegkundigen en verzorgenden mogen geen studentenstop hebben. Integendeel, het college- en schoolgeld moet gehalveerd worden voor zorgstudenten. Er moet een optimaal opleidings- en leerklimaat voor zorgstudenten komen met voldoende stageplaatsen.
Er moet een landelijke imagocampagne gestart worden. Een imagocampagne in breedste zin van het woord. Een campagne voor alle zorgsectoren, die is vormgegeven vanuit het verpleegkundig en verzorgend beroep.
bedankt voor de aandacht Sluit dit vensterNiets doen is geen optie.
NU’91 zal - samen met alle zorgprofessionals - werkgevers en overheid duidelijk maken wat wij verwachten. Lees hier de lijst met onze eisen.
En, als er niets gebeurt gaan wij over tot verdere actie. Want een Nederland zonder verpleegkundigen en verzorgenden is onacceptabel en onleefbaar.
bedankt voor de aandacht Sluit dit vensterSaar Barten (29) vervulde afgelopen november een hoofdrol in de campagne van Nederland Zonder Zorg. In het door NU’91 uitgebrachte filmpje ligt de Hattemse hulpeloos op de grond. Dat is geacteerd, hoewel ze dan al heel ziek is. ,Maar een halfjaar later is het realiteit. Heel bizar.’
Saar Barten brengt een infuus aan. ,,Dat doe ik twee keer in de week zelf.’’ Een beroep doen op de Thuiszorg is volgens haar geen optie. ,,Mijn hulpvraag is te groot.’’ Foto henri van der beek © Vakfoto Van Der Beek
Om heel Nederland duidelijk te maken dat het personeelstekort in de zorg zeer ernstig is, start vakbond NU’91 eind vorig jaar een campagne. Met schokkende video's trekt de bond de aandacht. Zo ligt Saar Barten te spartelen op de vloer. De Hattemse kan niet bij haar medicijnen. De video sluit af met de tekst: ‘Gelukkig kon ze het naspelen. Helaas gebaseerd op feiten.’
,,We hebben geprobeerd om met een over-de-top-voorbeeld de aandacht te trekken. Dat is aardig gelukt. Door de campagne hebben we best wat successen kunnen vieren. Voor de VVT-cao (voor het personeel in verpleeg- en verzorgingshuizen en thuiszorg, red.) hebben we bijvoorbeeld goede afspraken kunnen maken’’, vindt Karin Weerts van NU’91.
,,We wilden de campagne daarom afronden. Tot ik gebeld werd door Saar. Ze vertelde dat wat ze toen speelde een halfjaar later realiteit is geworden. Heel bizar. Te absurd voor woorden. En voor ons juist het sein om met de campagne door te gaan. We gaan er zelfs extra energie insteken. Want er zijn veel meer Saaren. Zieke jonge vrouwen die de zelfstandigheid die ze nog hebben, willen behouden.’’
Saar kampt vanaf haar tienerjaren met de progressieve bindweefselziekte EDS (Ehlers-Danlos syndroom). Sinds zes jaar is ze bovendien chronisch Lyme-patiënt (stadium 3). Ze ligt veel op bed, kan niet meer lopen en zit aan de zuurstof.
,,Hoe mijn prognose is? Lastig te zeggen. Mijn uitvaart en de memoryboxen voor de kinderen heb ik in ieder geval al geregeld. Je overlijdt overigens niet aan de ziekte, maar aan de complicaties. Het is al heel vaak kantje boord geweest. Zoals enkele weken geleden. Ik kreeg een bloeding en heb bijna twee liter bloed verloren. Ik had het geluk dat ik wakker was en zelf de ambulance kon bellen. Het afgelopen jaar ben ik heel hard achteruit gegaan. Eerst deed ik zelf de boodschappen. Dat gaat nu niet meer.’’
Dat ze niet zelf even naar de winkel kan voor een pak melk, is tot daaraan toe. Veel erger vindt ze het dat ze momenteel niet voor haar kinderen van 11 en 6 kan zorgen. ,,Daarom wonen ze tijdelijk bij mijn ex-man. Dat betekent dat ik eens in de twee à drie weken naar Zeeland moet reizen om ze te zien. Het moeilijkste dat ik ooit heb meegemaakt. Aan de andere kant: zonder hen had ik het niet getrokken. Zij geven mij wilskracht. Maar helaas kunnen ze in de huidige situatie hier niet zijn. Ik heb meer hulp nodig.’’
Ze is aangewezen op een zorgteam, gefinancierd uit haar eigen persoonsgebonden budget. In die equipe zitten momenteel drie mensen die zorgtaken verrichten. Dat is veel te weinig, stelt Saar. Ze zegt 24 uur per dag zorg nodig te hebben. Dat komt al gauw neer op zo’n vijf personen. ,,Daar is never budget voor. Maar het grootste probleem is dat er geen medische mensen in zitten. Die zijn niet te vinden. Of ze vragen te veel. Dus moet ik nu twee keer per week zelf een infuus prikken.’’ Maar daarvoor kan ze toch ook een beroep doen op de thuiszorg? Geen optie volgens haar. ,,Mijn hulpvraag is te groot.’’
Maar is het überhaupt wel wenselijk dat ze nog op zichzelf woont? ,,Ik begrijp die vraag. Maar voor een verpleeghuis voor jonge mensen kom je alleen in aanmerking met niet aangeboren hersenletsel of een verstandelijke handicap. Ik ben ook in een zorghotel in Groenlo geweest. Daar was ik heel erg welkom. Maar na twee dagen ben ik toch naar huis gestuurd. Mijn situatie was te complex.’’
Een regulier verzorgingshuis dan? Ook geen optie voor Saar. Ze ziet het niet zitten om op haar 29ste al elke woensdagmiddag te bingoën met bejaarden. ,,Dan kun je me net zo goed naar een gekkenhuis brengen. Mijn lichaam is wel ziek, maar mijn geest niet. Ik wil niet geïnstitutionaliseerd worden. Ik heb vrijheid nodig.’’ Dat ze hierdoor geïsoleerd dreigt te raken, bestrijdt ze. ,,Nee hoor. Ik voel me vrij.’’
Grote vraag blijft: hoe nu verder? Zelf heeft ze geen idee. Ze hoopt dat de politiek wat gaat doen. Maar dat is op z’n minst een proces van lange adem. Saar heeft haar hoop gevestigd op een documentairemaker. Iemand die haar enkele maanden volgt om duidelijk te maken hoe erg haar situatie is. Die film moet de boel flink wakker schudden. In tegenstelling tot de campagne van Nederland Zonder Zorg hoeft ze dan niet meer te acteren.
Bron: De Stentor bedankt voor de aandacht Sluit dit venster
